ΘΑΛΕΙΑ

-«Το ταξίδι στο χρόνο είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Αυτό αποτελεί ένα αξίωμα που ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσετε! Οποιαδήποτε παρέκκλιση απ’ την προκαθορισμένη σειρά των πράξεων που εκπαιδευτήκατε να εκτελέσετε, θα έχει απρόβλεπτες και καταστροφικές συνέπειες σύμφωνα με το θεώρημα του Ακιχίτο Νιγκάτσι!» Το πρόσωπο του τεχνικού που με κοιτούσε κατάματα ήταν τόσο σοβαρό που άγγιζε τα όρια της αυστηρότητας. Του ανταπέδωσα το βλέμμα κοιτάζοντάς τον στα ίσα, προσπαθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να του δώσω να καταλάβει ότι κατανοούσα πλήρως τη σημασία του εγχειρήματος που επρόκειτο να εκτελέσω. Κατάφερα επίσης να συγκρατήσω έναν αυθόρμητο μορφασμό αυθεντικής ενόχλησης. Στο κάτω-κάτω είχα ακούσει αυτά τα λόγια πάνω από χίλιες φορές κατά τη διάρκεια του εκπαιδευτικού προγράμματος που είχε διαρκέσει πάνω από έξι μήνες. Ύστερα από τις πολύωρες δοκιμές σε αισθητηριακούς προσομοιωτές και δια-δραστικά προγράμματα εικονικής πραγματικότητας, θα έπρεπε να είχε πειστεί πλέον για τη σοβαρότητα των προθέσεών μου καθώς και για την ικανότητά μου να αντεπεξέλθω στις προκλήσεις του ταξιδιού και να μην τον πτοεί το γεγονός ότι ήμουν ο πρώτος καθηγητής της Αθηναϊκής σχολής καλών τεχνών που θα ταξίδευε στο παρελθόν. Ήξερα για παράδειγμα ότι το θεώρημα Νιγκάτσι αποτελούσε το μεγαλύτερο φόβητρο για όλους τους χρονοταξιδιώτες. Περιέγραφε με μαθηματικούς όρους τον μηχανισμό με τον οποίο μια οποιαδήποτε μη προγραμματισμένη πράξη, ακούσια ή εκούσια, που θα επηρέαζε την φυσιολογική εξέλιξη ενός γεγονότος του παρελθόντος, όσο αδιάφορο και ασήμαντο κι αν ήταν αυτό, θα προκαλούσε μιαν αλυσιδωτή αντίδραση απρόβλεπτων ενεργειών με εκθετική και χαοτική ανάπτυξη που θα μετάλλασσε ολοκληρωτικά το πεπρωμένο του ανθρώπινου είδους με εντελώς άγνωστο αποτέλεσμα.

-«Όταν φτάσετε στο χώρο-χρονικό σημείο άφιξης, θ’ ανακαλύψετε ότι στον οργανισμό σας έχει ενσωματωθεί ο βασικός εξοπλισμός που συνοδεύει όλους τους ταξιδιώτες πρώτου βαθμού.» συνέχισε να μου λέει ο τεχνικός. Πρώτος βαθμός σήμαινε ότι θα ταξίδευα στο χρόνο ως απλός παρατηρητής. Θα ήμουν ένα ζευγάρι μάτια και αυτιά που θα είχαν ως αποστολή τους την περισυλλογή πληροφοριών. Τίποτα περισσότερο. Τις επιχειρήσεις δεύτερου βαθμού αναλάμβαναν οι επαγγελματίες χρόνο-ταξιδιώτες, οι Ρυθμιστές, όπως τους αποκαλούσαν οι εμπνευστές των εγχειρημάτων επέμβασης στο χρόνο. Ήταν άτομα πολύ πιο εκπαιδευμένα και εξειδικευμένα από μένα. Και πολύ πιο μυστηριώδη φυσικά. Οι φήμες που κυκλοφορούσαν σχετικά με τις δραστηριότητές τους ήταν πολύ παράξενες. Για παράδειγμα, υπήρχε πολύς κόσμος που πίστευε ότι τα οράματα που έβλεπε η Ιωάννα της Λορένης ήταν το αποτέλεσμα της δικής τους παρέμβασης. Το ίδιο ίσχυε και για την ξαφνική βροχή που είχε αχρηστεύσει τα γαλλικά κανόνια μια μέρα προτού ξεκινήσει η μάχη του Βατερλό ή για την παράξενη εμπειρία που είχε βιώσει ο Απόστολος Παύλος στην έρημο, καθώς πλησίαζε τη Δαμασκό για να κυνηγήσει χριστιανούς, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να διαδοθεί εκείνη η άσημη μέχρι τότε θρησκεία στα πέρατα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά σαν υπάκουος και συνεσταλμένος μαθητής, θέλοντας έτσι να κατευνάσω εντελώς τους φόβους του τεχνικού. Εκείνος εξακολούθησε να μου μιλάει με τον ίδιο αυστηρό τόνο, λες και νουθετούσε κάποιον ανήλικο παραβάτη:

-«Καταρχήν, θα περιβάλλεστε από έναν στρόβιλο αδέσμευτων ηλεκτρονίων που θα μπλοκάρουν τα φωτόνια της ατμόσφαιρας και θα σας καθιστούν αόρατο στα μάτια των ανθρώπων του 21^ου αιώνα. Επίσης, ένας αντί-βαρυτικός αντιδραστήρας θα σας προσφέρει τη δυνατότητα να αιωρείστε κατά βούληση και τέλος, ένας ποζιτρονικός μεταλλάκτης που θα μεταβάλλει την ατομική σας συχνότητα όποτε το επιθυμείτε, θα σας προσφέρει τη δυνατότητα να διαπερνάτε συμπαγή αντικείμενα, τοίχους για παράδειγμα και κλεισμένες πόρτες.»

Ένευσα και πάλι καταφατικά, για δεύτερη φορά, αμίλητος σαν στρείδι.

-«Αυτές οι συσκευές θα συνδέονται με τον εγκέφαλό σας με τα βοήθεια ενός αμφίδρομου μικροκυκλώματος που θα εμφανίζει στην κάτω δεξιά γωνία του οπτικού σας πεδίου μια σειρά φωτεινών ενδείξεων. Θα έχετε τη δυνατότητα να τις ελέγχετε νοητικά καθώς και να γνωρίζετε ανά πάσα στιγμή πόσος χρόνος σας απομένει προκειμένου να εκτελέσετε την αποστολή που έχετε αναλάβει. Είναι κατανοητά όλα αυτά;»

Περιορίστηκα στο να ξανακουνήσω καταφατικά το κεφάλι μου, αμίλητος πάντα και σοβαρός σαν αρχαίος μανδαρίνος.

-«Η διάρκεια παραμονής σας στο χώρο-χρονικό σημείο άφιξης θα είναι 45 λεπτά της ώρας ακριβώς. Καλή επιτυχία.»

Ύστερα απ’ αυτόν τον ξερό και τυπικό χαιρετισμό, ο τεχνικός σηκώθηκε όρθιος και άγγιξε κάποιες απ’ τις ολογραφικές ενδείξεις που έπλεαν γύρω του σαν ένα υπέρ-περίπλοκο νεφέλωμα από αργά μεταβαλλόμενους αστερισμούς και πολύχρωμους κομήτες. Τα γεωμετρικά συμπλέγματα και οι μπερδεμένες καμπύλες που σχημάτιζαν αντικαταστάθηκαν από μια διάχυτη λάμψη που θύμιζε ηλεκτρική εκκένωση. Ένα γκρίζο σύννεφο απλώθηκε μπροστά μου, αθόρυβο σαν σκιά, μια στροβιλιζόμενη ομίχλη από ένα αδιαφανές τίποτα. Το ημισφαιρικό δωμάτιο με τα χυτά μηχανήματα, τον ομοιόμορφο φωτισμό και το λευκοντυμένο προσωπικό, εξαφανίστηκε. Το ίδιο συνέβη και με το πολύχρωμο πανόραμα των κινούμενων κτιρίων της Νέας Αθήνας που απλωνόταν πέρα απ’ τα κυκλικά παράθυρα. Καθώς μεταμορφωνόμουν σε μια δέσμη αρνητικά φορτισμένων νετρίνων που διαπερνούσαν το φράγμα το χωροχρόνου, περίμενα να νιώσω κάτι, μια ανεπαίσθητη αίσθηση μετακίνησης έστω. Αλλά προτού προλάβω καν ν’ ανοιγοκλείσω τα μάτια μου, μ’ άγγιξε ένα ψυχρό αεράκι που μύριζε παράξενα. Τ’ αυτιά μου πλημμύρισαν από έναν αλλόκοτο θόρυβο που έμοιαζε με το βουητό ενός σμήνους αναστατωμένων μελισσών. Πήρα μια βαθιά αναπνοή, άνοιξα τα μάτια μου και έριξα μια επιφυλακτική ματιά στο καινούργιο μου περιβάλλον....Και ανακάλυψα ότι βρισκόμουν ήδη στο σημείο άφιξης, στην Αθήνα του έτους 2010 μετά χριστό.